o resaltado é meu. É como poñerme un espello XD . Non tanto ;-), por agora! XD Non me refiro ao aspecto relixioso, tómao como unha metáfora.
Eu son «Padre», claro XD
aka @ghose⁂
Tradutor da interface web de bookwyrm ao galego. Os libros que leo son a mellor referencia sobre min.
Hai centos de clásicos que aínda non lin!! Menuda sorte!
formerly known as ghose at bookrastinating dot com, moved here.
Este enlace se abre en una ventana emergente
¡Hecho! ghose 📚 ha leído 16 de 12 libros.
Dios no toleraba la infidelidad, [Padre] aseguró. Por eso los pecadores más aborrecibles eran aquellos que no se decidían, que tomaban tanto hierbas como medicamentos, que el miércoles acudían a mi madre y el viernes iban al médico, o, en palabras de mi padre, «quienes un día rezaban ante el altar de Dios y al siguiente ofrecían un sacrificio a Satanás». Esas personas eran como los israelitas de la antigüedad porque se les había dado una religión verdadera y aún así anhelaban los falsos ídolos.
— Una educación por Tara Westover, Salvador Company Gimeno, Anna Torcal Garcia
o resaltado é meu. É como poñerme un espello XD . Non tanto ;-), por agora! XD Non me refiro ao aspecto relixioso, tómao como unha metáfora.
Eu son «Padre», claro XD
( em português → sol2070.in/2025/06/livro-careless-people/ )
In Careless People (2025, 400 pages), Sarah Wynn-Williams recounts the years between 2011 and 2018 when she worked closely with Mark Zuckerberg and other Facebook leaders. The book is captivating and fascinating because it gets up close and personal with the kind of people who influence the world so much, showing glimpses of how extremely different they are from most people, in terms of their lack of humanity, as well as some of the company's most shady operations, which we only hear about when their spokespeople appear to deny everything.
The book's success could be one of the comedies of errors recounted in the book itself. The corporation tried to legally ban the circulation of the work. The result: it went straight to the bestseller list on the day of its release.
The narrative begins slowly, with Sarah joining the company. But the revelations …
( em português → sol2070.in/2025/06/livro-careless-people/ )
In Careless People (2025, 400 pages), Sarah Wynn-Williams recounts the years between 2011 and 2018 when she worked closely with Mark Zuckerberg and other Facebook leaders. The book is captivating and fascinating because it gets up close and personal with the kind of people who influence the world so much, showing glimpses of how extremely different they are from most people, in terms of their lack of humanity, as well as some of the company's most shady operations, which we only hear about when their spokespeople appear to deny everything.
The book's success could be one of the comedies of errors recounted in the book itself. The corporation tried to legally ban the circulation of the work. The result: it went straight to the bestseller list on the day of its release.
The narrative begins slowly, with Sarah joining the company. But the revelations become more serious as she gets closer to the leaders. For example, Zuckerberg's obsession with cornering the Chinese market, and all kinds of privacy invasions and espionage he offered the Chinese Communist Party to close a deal.
Coming from New Zealand, with experience in diplomacy, she worked with FB policies in countries outside the US. It is only towards the end that she decides to leave, disgusted by what she repeatedly witnessed and by personal abuse. For most of the book, she tries to convince herself that the corporation could still have a positive effect on the world, admitting her own careerism. In other words, she is no Edward Snowden-type whistleblower; she just wanted the company to make humane decisions, sacrificing profits minimally, but still generating billions for shareholders and a good salary for herself.
Perhaps that is why the title of the book is so neutral: “Careless People”. The author saw no evil conspiracy, only executives who were extremely irresponsible and negligent with anything that did not quickly translate into profits for shareholders. But the consequences of this, as in other companies of this size, are disastrous for people and the world.
Genocide in Myanmar
One example, in the most shocking chapter, is what happened in Myanmar between 2015 and 2017. It was one of the few countries that joined the company's project to help provide internet to the population, as long as the internet was limited to Facebook (brazilian president Dilma Rousseff appears in the book giving Zuckerberg the cold shoulder when he tries to sell the scheme to Brazil). A large part of the population started using FB, which came pre-installed on cell phones, with unlimited minutes, without ever having used the internet on a desktop computer.
The country has a Buddhist majority and an Islamic minority, and has been ruled by a dictatorship since a coup in 1962 (with failed attempts at democratization in recent years). Stimulated by fake news and hatred on Facebook, radical groups began to lynch and rape Muslims, aided or allowed by police and military personnel. The massacre escalated into genocide (recognized by the UN), with more than 6,000 dead and the forced displacement of 700,000 Muslims to Bangladesh.
From the first signs of the catastrophe, the company's leadership had been warned and pressured, but did nothing because the country was not on the priority list — what mattered there were only the millions of new users to fatten the global sum that gives value to the corporation. There was only one person employed to moderate fake news (based in Ireland), and she was sympathetic to the military and opposed to human rights. The official FB app did not work, and people ended up using third-party programs, which did not have the ability to report crimes online. There was even an implementation error in the encoding of Burmese characters, which prevented people outside the country from viewing the content correctly — for example, for someone who understood the language to evaluate it in the US (at the time, automatic translators did not translate Burmese).
The team trying to monitor the situation had to do so unofficially, contacting NGOs, since the company did nothing. Facebook only took action too late, after the ethnic-religious massacre had reached massive proportions, adding to the official list of crimes against humanity.
Hacking human vulnerabilities
Another striking example of this negligence on the part of administrators was when a report in Australia revealed that ad sellers were widely exploiting one of Facebook's capabilities: commercially exploiting moments when teenagers felt “emotionally vulnerable.”
Research has already proven that, at times like these, people spend money more compulsively. The platform detected, for example, when a teenager deleted a selfie (a sign of dissatisfaction with her appearance) and then displayed an advertisement for a cosmetic or weight loss product.
The company was quick to deny and condemn any such practice. Then, people in the sales department began to protest internally, saying that publicly condemning this practice, as if it were something nefarious, was hurting sales. Everyone, in every office of the company around the world, used it. In fact, it was what made the difference in commissions. Salespeople wanted the company to own up to what it was doing so that sales would not be affected.
Abuse
Sarah also reports several instances of abuse she suffered, such as having to participate in online meetings during maternity leave, or constant sexual insinuations from bosses. She details how silence about abuse is part of the toxic culture of the workplace. When she reported her boss's harassment, she ended up being fired.
Reacting publicly to the accusations in the book, executives referred to the author as a troubled and resentful former employee. Denying, as always, any possible illegality or wrongdoing.
( sol2070.in/2025/06/livro-nem-mesmo-os-mortos/ )
Um magistral e surreal romance latino-americano histórico: Nem Mesmo os Mortos (Ni Siquiera Los Muertos, 2020, 480 pgs), de Juan Gómez Bárcena.
Bárcena na verdade é um aclamado autor espanhol, mas a estória se passa no México, abrangendo uma busca delirante desde o século 16 até os EUA de Trump. O protagonista Juan, ex-soldado da coroa, assume a responsabilidade real de encontrar e neutralizar o indígena subversivo Juan.
É como se Cormac McCarthy tivesse expandido um conto de doppelganger borgesiano em um grande romance de apocalipse colonial, com uma boa homenagem também ao 2666 de Roberto Bolaño. Então não teria como deixar de me arrebatar.
O livro também vai bem além dessas influências, com a qualidade de um pesadelo hipnótico, e alguns respiros essenciais. Ao longo da busca, os cenários vão se transformando historicamente, assim como o linguajar das pessoas, acompanhando os séculos, em transições …
( sol2070.in/2025/06/livro-nem-mesmo-os-mortos/ )
Um magistral e surreal romance latino-americano histórico: Nem Mesmo os Mortos (Ni Siquiera Los Muertos, 2020, 480 pgs), de Juan Gómez Bárcena.
Bárcena na verdade é um aclamado autor espanhol, mas a estória se passa no México, abrangendo uma busca delirante desde o século 16 até os EUA de Trump. O protagonista Juan, ex-soldado da coroa, assume a responsabilidade real de encontrar e neutralizar o indígena subversivo Juan.
É como se Cormac McCarthy tivesse expandido um conto de doppelganger borgesiano em um grande romance de apocalipse colonial, com uma boa homenagem também ao 2666 de Roberto Bolaño. Então não teria como deixar de me arrebatar.
O livro também vai bem além dessas influências, com a qualidade de um pesadelo hipnótico, e alguns respiros essenciais. Ao longo da busca, os cenários vão se transformando historicamente, assim como o linguajar das pessoas, acompanhando os séculos, em transições integradas, sem brusquidão, como as dos sonhos. O perseguidor parece continuar a mesma pessoa, apesar das sugestões de que simboliza um anseio maior. O perseguido vai se transformando. Indígena convertido, pregador herege que aponta a hipocrisia institucional, messias, revolucionário etc.
Versa em prosa formidável (o autor também é poeta) sobre massacre colonial, religião — nas faces horrendas, fanáticas e também mais espontâneas do cristianismo — e política, sendo ao mesmo tempo uma excursão interior pela devastação, pelo “coração das trevas” (o clássico de Joseph Conrad é outra homenagem clara, assim como, aparentemente, a adaptação cinematográfica de Coppola, Apocalypse Now).
Fiquei contente por ter a cópia impressa, na bela edição da editora DBA, já que é o tipo de livro para reler, com muitas camadas. Juan está perambulando num pós-morte alucinatório? É a corporificação dos anseios essenciais de um povo eternamente pisoteado, buscando uma imagem idealizada de si? Algum anjo caído vagando pelas ruínas do tempo?
Nem importa tanto esse tipo de explicação. Há uma grandeza épica que encanta com aquela estética de um sublime maior e bestial, que reflete bastante nosso mundo.
O título vem de uma citação do filósofo cultural Walter Benjamin:
O Messias não vem apenas como Redentor, mas também como o vencedor do Anticristo. Somente o historiador perpassado pela convicção de que nem mesmo os mortos estarão a salvo do inimigo, caso este vença, tem o direito de acender no passado a centelha da esperança. E esse inimigo não cessou de vencer.
É um resumo temático do romance, levando em conta que Benjamim está falando de opressão e libertação históricas.
Entre los muertos es una de las obras más duras y personales del polaco Stanisław Lem. Oculta durante seis décadas …
Advertencia de contenido Tocho sobre maximizar el ocio y redes sociales
Esta estrategia de «maximizar» el ocio que tenemos —para nosotros mismos, para nuestras familias, con nuestros semejantes— está totalmente ligada a, ¡sorpresa!, la ansiedad de clase. En The Sum of Small Things: A Theory of the Aspirational Class [La suma de las pequeñas cosas: una teoría de la clase aspiracional], Elizabeth Currid-Halkett sostiene que a cierto grupo de estadounidenses les preocupa cada vez más expresar su estatus de clase a través de «significantes culturales que transmitan su adquisición de conocimiento y su sistema de valores». En otras palabras, expresar, instagramear o difundir nuestro compromiso con el tipo de actividades de ocio, productos mediáticos y adquisiciones que subrayan el estatus de «élite». Eres lo que comes, lees, ves y llevas, pero la cosa no termina ahí. También eres el gimnasio al que vas, los filtros que usas en las fotos de las vacaciones y dónde vas de vacaciones.
No basta con escuchar la National Public Radio, leer al último ganador del National Book Award en la categoría de no ficción o correr media maratón. Tienes que asegurarte de que los demás saben que eres el tipo de persona que emplea su tiempo libre de manera productiva, estimulante y optimizada. Y a pesar de que muchos de los productos y las experiencias asociados a la «clase aspiracional» son los habituales de la cultura media (leer superventas literarios de ficción, ver películas que cuentan con el gancho de los Oscar), el sello actual del burgués culto es el gusto por lo elevado y por lo vulgar, por el ballet y por los que mejor bailan en TikTok, por la mejor televisión de prestigio y por los giros de guion de la franquicia televisiva Real Housewives al completo. Ser una persona culta es ser culturalmente omnívoro, por mucho tiempo que nos ocupe.
Cuando la gente se queja de que hay «demasiada televisión», en cierto modo se está quejando no de la abundancia de opciones disponibles para todo tipo de gustos que ofrece el mercado, sino de que la cantidad de consumo necesaria para estar al día en las conversaciones no deja de crecer. Episodios, pódcasts, incluso acontecimientos deportivos, terminan pareciendo listas de tareas. Lo de menos es si a uno realmente le gustan este tipo de cosas, ni siquiera si las consume en su totalidad. Son un indicador, en las redes sociales y presencialmente, de la clase de persona que las consume. Y cuando podemos dedicar un tiempo tan escaso al ocio, hay una exigencia constante de emplearlo de la mejor forma posible, consumiendo los productos y comprometiéndonos con el ocio que con mayor efectividad exhibirán nuestro estatus de omnívoros culturales. Abres (y acto seguido guardas para más tarde) decenas de artículos recomendados por otros. Compras un poco de hilo y un libro para aprender a hacer punto, pero nunca das una sola puntada. Empiezas un libro, luego te preguntas si deberías estar leyendo ese otro, que es más guay. Pruebas esto y lo otro, y entonces miras por el rabillo del ojo —o entras en Instagram— en busca de algo mejor.
— No puedo más por Anne Helen Petersen (Página 231)
Para ser o relato da vida dun anodino profesor de universidade a verdade é que a lectura desta novela enganchoume. Probablemente porque está ben escrita, a miúdo cunha linguaxe clara e precisa, con esa habilidade para describir o mundo «non material», o que sinten as persoas.
Comeza a novela dun xeito simple, con frases curtas e planas, como temerosa de saír da terra como a propia historia do protagonista.
Dun xeito súpeto todo cambia, cunha cita nunha clase que o desvía do camiño previsto e leva a William Stoner a ese metamundo da Universidade.
As relacións personais e familiares fían a novela, cos avatares de calquera persoa aburrida pero que o autor saber expresar e canalizar na liña de pensamento de Stoner (case sempre en terceira persoa). Botei en falta, quizá, estar dentro da cabeza das protagonistas femeninas, preguntarlle a elas pola súa versión, pois tiven a …
Para ser o relato da vida dun anodino profesor de universidade a verdade é que a lectura desta novela enganchoume. Probablemente porque está ben escrita, a miúdo cunha linguaxe clara e precisa, con esa habilidade para describir o mundo «non material», o que sinten as persoas.
Comeza a novela dun xeito simple, con frases curtas e planas, como temerosa de saír da terra como a propia historia do protagonista.
Dun xeito súpeto todo cambia, cunha cita nunha clase que o desvía do camiño previsto e leva a William Stoner a ese metamundo da Universidade.
As relacións personais e familiares fían a novela, cos avatares de calquera persoa aburrida pero que o autor saber expresar e canalizar na liña de pensamento de Stoner (case sempre en terceira persoa). Botei en falta, quizá, estar dentro da cabeza das protagonistas femeninas, preguntarlle a elas pola súa versión, pois tiven a sensación de que era Stoner quen as interpretaba. Rara vez falaron en primeira persoa no relato.
Gustoume especialmente os últimos dous capítulos, non só polo xeito en que resolve a historia se non como describe o que só son sensacións, nin tan siquera pensamentos (sen facer spoiler, isto é o que queda de Stoner).
O autor non ten reparo en expoñer as debilidades e miserias dos personaxes, todos teñen, nin tampouco as xustifica, só as expón como elemento de xuizo para o devir da historia.
Dubidei entre poñerlle tres ou catro estrelas⭐️, porque as intrigas e política da comunidade académica non me resultaron nada interesantes. Pode que ao engadilas o autor puidese profundizar no carácter do protagonista proclive a evitar os conflitos así como na natureza política que nun amplo sentido teñen esas relacións xerárquicas.
É unha novela para ler con calma e tranquilidade de espíritu, para estar en paz coa asunción do paso do tempo, da vida.
Stoner is a 1965 novel by the American writer John Williams. It was reissued in 1972 by Pocket Books, in …
Ya sabíamos del papel de la religión católica en la educación, y del daño que produce especialmente en las mujeres. Aquí, Tara Westover nos pone negro sobre blanco la situación de las mujeres mormonas y su educación en un mundo gobernado por una iglesia que las considera un simple bulto. Debería ser lectura obligatoria en el instituto.
«Podéis llamarlo transformación. Metamorfosis. Falsedad. Traición. Yo lo llamo una educación.» Uno de los libros más importantes del año según …
A descrición da constrición afectiva e intelectual das mulleres cando describe a Edith B. é idéntica á que fai Stefan Sweig en El mundo de ayer (no que chamariamos «mundo occidental»: centroeuropa e a órbita de influencia anglosaxona).
:( no me digas!
Ya, un ensayo, un tocho con guerra por aquí batalla por allá y un embrollo político contínuo. Ya temo, pero a ver si hai suerte. Y si no pues a otra cosa mariposa XD