Tradutor da interface web de bookwyrm ao galego. Os libros que leo son a mellor referencia sobre min. Lin moito Mortadelo, Asterix, 13 rue del Percebe, Zipi y Zape,…
En caso de dúbida… elixo un clásico. Por definición superaron a proba do tempo. Hai centos que aínda non lin!!
formerly known as ghose at bookrastinating dot com, moved here.
«Podéis llamarlo transformación. Metamorfosis. Falsedad. Traición. Yo lo llamo una educación.» Uno de los libros …
Brutal e imprescindible
5 stars
Ya sabíamos del papel de la religión católica en la educación, y del daño que produce especialmente en las mujeres. Aquí, Tara Westover nos pone negro sobre blanco la situación de las mujeres mormonas y su educación en un mundo gobernado por una iglesia que las considera un simple bulto. Debería ser lectura obligatoria en el instituto.
Stoner is a 1965 novel by the American writer John Williams. It was reissued in …
A descrición da constrición afectiva e intelectual das mulleres cando describe a Edith B. é idéntica á que fai Stefan Sweig en El mundo de ayer (no que chamariamos «mundo occidental»: centroeuropa e a órbita de influencia anglosaxona).
Ya, un ensayo, un tocho con guerra por aquí batalla por allá y un embrollo político contínuo. Ya temo, pero a ver si hai suerte. Y si no pues a otra cosa mariposa XD
Canto aprendes con estas novelas de ficción histórica, onde colocan os personaxes nun entorno real do pasado.
É perigoso dar por válidas as posturas políticas que adoptan os personaxes, ou dar por acontecidos os xiros argumentais, pero si serve para comprender a época na que se desenvolve.
Non hai que levarse a engano tampouco, incluso a wikipedia é máis realista :D (con respeto). Vaia isto como aviso, que despois lemos as metáforas das Sagradas Escrituras (cales queiras) e montamos un cristo por tomalas ao pé da letra. Ou poñemos morros porque Fulanite traizoou a Menganite nunha teleserie e iso-non-pode-ser-porque-me-caía-ben-menganite.
A novela está escrita ao xeito de David Mitchell, ao xeito de xuntar relatos cadeados de xeito máis ou menos liviano (nesta novela máis ligados que noutras) e que narran desde o punto de vista de diferentes protagonistas facendo avanzar o relato.
O tempo e distancias a cabalo dos …
Canto aprendes con estas novelas de ficción histórica, onde colocan os personaxes nun entorno real do pasado.
É perigoso dar por válidas as posturas políticas que adoptan os personaxes, ou dar por acontecidos os xiros argumentais, pero si serve para comprender a época na que se desenvolve.
Non hai que levarse a engano tampouco, incluso a wikipedia é máis realista :D (con respeto). Vaia isto como aviso, que despois lemos as metáforas das Sagradas Escrituras (cales queiras) e montamos un cristo por tomalas ao pé da letra. Ou poñemos morros porque Fulanite traizoou a Menganite nunha teleserie e iso-non-pode-ser-porque-me-caía-ben-menganite.
A novela está escrita ao xeito de David Mitchell, ao xeito de xuntar relatos cadeados de xeito máis ou menos liviano (nesta novela máis ligados que noutras) e que narran desde o punto de vista de diferentes protagonistas facendo avanzar o relato.
O tempo e distancias a cabalo dos séculos XVIII e XIX non son os asctuais e enruga un pouco o corazón algunha das historias personais e as decisións que toman os personaxes. O «tempo» e a súa escala (o transcurrir) quizás foi un dos aspectos que me causou máis impresión na novela.
Vale que é unha novela, pero daslle verosimilitude e méteste na historia tomando partido. O «valor da vida humana» é un activo que non sempre cotizou igual en todas as culturas e épocas, incluso a día de hoxe existe gran variabilidade no mundo en que vivimos. As condicións de salubridade, a expectativa de vida (personaxes con corenta anos no ocaso da vida...).
A lectura mantívome enganchado este par de semanas, de xeito regular devorando capítulos cando podía.
Consecuencias sobre las personas que les tocó vivir una nueva realidad que todavía existe pero …
Aleksiévich todo bien
5 stars
No voy a escribir más sobre un libro sobre el que ya se ha escrito tanto, pero si nunca has leído a Aleksiévitch y necesitas un empujón para hacerlo, yo te lo doy. Merece muchísimo la pena (literalmente, porque sus libros son tristísimos).
Pode que sexa eu quen estea a ler de xeito diferente, pero que tono tan distinto ten a gravidade do relato da circunstancia de Orito, moito máis achegado á dignidade da persoa que ao interese político ou económico que envolvía o anterior.
