Perfil de usuario

El clamor de los bosques

tradución ao castelán de Overstory, de Richard Powers

Inclúo varias citas, sen permiso, pero non descubro nada da trama da novela.

Tremenda. A novela é tremenda (terrific!)

Esta novela supera a miña capacidade de síntese, non podo (non sei) resumir nunha recensión todos os temas que aborda. O tema principal é a cegueira, algún personaxe pregunta case de xeito literal: «por que non queremos ver? e, por que algunhas persoas ven?»

Pero el problema básico es el mismo: ¿qué nos impide ver lo obvio? [...] —¿Y qué nos lo impide? —Sobre todo, el resto de la gente.

A Lealdade de Grupo

Muchas pruebas sugieren que la lealtad de grupo interfiere con la razón.

A novela trata dun grupo de persoas que, cada unha ao seu xeito, ve. Sinten unha forza que as atrae e define o xeito en que van vivir a súa vida. Asumen ese rol desde a consciencia, desde a asunción da responsabilidade de que non lles queda outra que atender esa chamada.

Os personaxes son variados, permitindo tratar o outro tema principal da novela: a catástrofe climática que estamos perpetrando. A cegueira respecto da catástrofe mírase cunha aproximación desde a psicoloxía, cun personaxe que describe e lle pon nome a todos os conceptos. Aquí, escribindo isto, venme á cabeza o concepto de «poñerlle nome ás cousas» para ter poder (influencia) sobre elas, un concepto que se utiliza en moitos ámbitos, como se ao poñerlle nome ás cousas estas puidesen existir, igual que dicilas en voz alta. Ao non falar dun tema (ecoloxía, violencia, pobreza,...) este non existe, falar é darlle corpo. Liches «O nome do vento», de Patrick Ruthfuss? O mesmo título engloba ese concepto.

Sobramos

Qué hay de malo en Cómo los árboles salvarán el mundo? ¿Los árboles no van a salvar el mundo? —Estoy segura de que sí. Después de que el mundo nos aparte.

Parte da cegueira é non ver isto. Aínda onte, escoitando un podcast que falaba dunha era xeolóxica na que houbo unha megaextinción, pensei o que moitas veces se repite, que isto da ecoloxía debería ser unha cuestión de egoísmo, de non prenderlle lume á casa onde vives, porque se o fas, pouco despois virá algún outro ser vivo a ocupar o espazo. Terán tempo de sobra.

A cegueira é tamén non querer ver o que se repite (con variacións) desde ámbitos das ciencias como da economía: nun mundo de recursos finitos o crecemento contínuo non é sostible.

A comodidade

e a necesidade de romper con ela, ese sentimento de buscar a incomodidade, o non conformarse co consenso establecido polo grupo, pode que o busques nalgún tipo de activismo, pode que cultivando a túa horta, pode que pasando frío, calor, miseria, correndo polo monte ou saltando en paracaídas.

La comodidad es una enfermedad y Nick es su portador. Sus jefes son un virus que algún día vivirá en simbiosis en el interior de todas las personas. Una vez que compras una novela en pijama, no hay vuelta atrás.

Nick non atura a comidade dentro del.

As persoas do ordenador

Por qué abandonar un lugar con una riqueza ilimitada para ir a un mapa de dibujos animados?

ou, Preferir xogar ao futbol no ordenador e non na rúa. Fai anos, cando se popularizaron os videoxogos, eu mesmo me facía esta pregunta.

Conclusión

Le a novela. Non só trata temas de relevancia se non que está ben escrita e editada, cunha linguaxe próxima e emocionante, que emociona ao poñerse na pel dos personaxes e sentir o que eles sinten, tanto o medo como o amor.

Vamos, paréceme a min.

Lin a novela grazas a @sol2072@mastodon.social e á súa recensión en Bookwyrm (agradezo 🙏)

por agora moi ben escrito, e iso que parece un preámbulo así medio hippy (con respeto) e despois establece unha xenealoxía que supoño será relevante.

a novela comeza cunha historia de Romeo e Xulieta e pronto deriva á traxedia esa escrita na Grecia antiga onde as mulleres, viúvas e orfas da guerra, teñen que ir tirando como poden e sobrevivir. Debería buscar a referencia. Meh, abonda saber que está tó inventao.

Ben, non é pouco todo iso, no contexto das dúas Guerras Mundiais do século XX.

Non me atrapou, pero si recoñezo que probablemente a perspectiva feminina foi un aporte importante no contexto da época. Na propia novela, neste sentido, pon o foco nos avances da consideración da propia muller na sociedade e os seus dereitos como persoa que aconteceron despois da Gran Guerra. Modestos, pero suficientes como para ser parte do argumento.

Describe polo miúdo o propio corsé que cinguía as relacións sociais e económicas, cos roles intrafamiliares e laborais perfectamente delimitados.

A novela publicouse inicialmente por capítulos nun xornal (revista?), e temos uns cliff hanger de manual que se salvan igual que nas teleseries hoxe en día: premendo en «Siguiente Episodio ▶️»

É terrible todo, claro. E máis terrible pensando que pensaban que non ían volver sufrir outra guerra igual (ou peor).

As relacións persoais están edulcoradas, idealizadas, pero creo, na miña opinión, son unha mensaxe de esperanza que quere mandarnos a autora nun mundo que se autodestrúe. Mañán volverá a saír o sol.

Déixase ler, non me mal interpretes.