sentinme atrapado pola Casa (o Mundo) de Piranesi, polo xeito en que describe todos os seus currunchos, as proporcións dos espazos, as alegorías que representan os elementos decorativos, os meteoros, a súa relación coa Casa, como se sinte agradecido e bendecido, como comparte (ao seu xeito) esas bendicións.

Que en dous días lese a novela xa fala do xeito en que me metín nela.

A historia... non vou contar nada para non quitarlle a emoción do descoñecido e de onde procede todo ese fluxo de pensamento compartido en primeira persoa.

Quizás algo positivo pero que no momento me fixo dubidar: durante unhas cuantas páxinas tiven a impresión de estar lendo unha novela de Dan Brown, diosmeperdone, pero non, non tirou por esa parte, se non por salientar a beleza e a bondade.