Reseñas y comentarios

Canto aprendes con estas novelas de ficción histórica, onde colocan os personaxes nun entorno real do pasado.

É perigoso dar por válidas as posturas políticas que adoptan os personaxes, ou dar por acontecidos os xiros argumentais, pero si serve para comprender a época na que se desenvolve.

Non hai que levarse a engano tampouco, incluso a wikipedia é máis realista :D (con respeto). Vaia isto como aviso, que despois lemos as metáforas das Sagradas Escrituras (cales queiras) e montamos un cristo por tomalas ao pé da letra. Ou poñemos morros porque Fulanite traizoou a Menganite nunha teleserie e iso-non-pode-ser-porque-me-caía-ben-menganite.

A novela está escrita ao xeito de David Mitchell, ao xeito de xuntar relatos cadeados de xeito máis ou menos liviano (nesta novela máis ligados que noutras) e que narran desde o punto de vista de diferentes protagonistas facendo avanzar o relato.

O tempo e distancias a cabalo dos séculos XVIII e XIX non son os asctuais e enruga un pouco o corazón algunha das historias personais e as decisións que toman os personaxes. O «tempo» e a súa escala (o transcurrir) quizás foi un dos aspectos que me causou máis impresión na novela.

Vale que é unha novela, pero daslle verosimilitude e méteste na historia tomando partido. O «valor da vida humana» é un activo que non sempre cotizou igual en todas as culturas e épocas, incluso a día de hoxe existe gran variabilidade no mundo en que vivimos. As condicións de salubridade, a expectativa de vida (personaxes con corenta anos no ocaso da vida...).

A lectura mantívome enganchado este par de semanas, de xeito regular devorando capítulos cando podía.

«frechazo» cunha cadeliña. Non digo nada, os cans son moi cariñosos, non coma outros 😼

o libro en si é a narración da peripecia de como se coñeceron Dion e Gobi e a peripecia maior, que se cha contan non a cres, de como se reencontraron e navegaron o océano burocrático das autoridades sanitarias chinesas e británicas para rematar todos xuntos vivindo en Edimburgo.

Non fago «spoiler», o primeiro capítulo é toda a familia correndo feliz nun monte desde o que se ve toda a cidade.

O relato, que non novela, atopa similitudes entre as dificultades que atopan Dion (e calquera) nesas longas carreiras e os obstáculos da vida. De como atopas xente marabillosa (a maioría) e crápulas.

A nivel «literario» o nivel é moi baixo, non leas isto se non che emocionan as historias de reencontros con animais cariñosos (ten pinta de ser unha cadeliña moi feitiña e aguda) e un pouco de épica ultrarunner (bah!).

Dion é moi agradecido no relato con todas as persoas que lle axudaron, loubando o xeito en que as persoas o trataron en China sen agochar a realidade do que viveu. Non quero ser frívolo nin faltarlle ao respecto a Dion.

Tampouco me vou estender máis, non ten perda se queres ler algo positivo e cheo de boas accións.