Perfil de usuario

Eu: aquí, pensando.

(...)

Non son quen de sintetizar en dous párrafos o que denuncia esta novela: a discriminación das mulleres en todos os eidos polo feito de selo. A novela por o foco na violencia física e psicolóxica que algúns (demasiados) maridos exercen sobre as súas(!) mulleres.

Not all men!! (escoito)

Pois claro que non. Falamos dos roles asignados polo sistema establecido. Noutras sociedades son (foron, serán) diferentes, e o relevante é que os sistemas e as relacións sociais poden cambiarse de xeito consciente. Non é designio divino(!), nin tampouco a Selección Natural (forza motora da evolución), que de todo se escoita.

Tamén hai mulleres malas!!! (escoito)

Pois claro. O tema é parecido (en termos de xeneralización) ao listos/tontos/ignorantes/palurdos/traballadores/you-name-it que son outros pobos. Os centroeuropeos son moi traballadores e moi produtivos!! (escoito). Aquí se vive mejor!!. My ass.

Xa estou a misturar auga con aceite. Mellor deixalo.

Nin machista nin feminista! (escoito)

É a vida social a xestión das relacións de poder?

A novela

A descrición da protagonista inicial (influencer) botábame un pouco para atrás, pero pronto se ve que é o xeito en que autora escolle un personaxe actual, para facernos ver que isto non é algo que pasaba antes, se non que é de agora.

Descríbese con crudeza e de xeito explícito (de forma necesaria) a violencia sobre a parella. Para iso recúrrese a dúas liñas temporais converxentes a través dun suceso paranormal e da historia familiar dos personaxes.

Aproveita a autora para reivindicar asimesmo, e pór en valor, a dignidade das mulleres que en tempos aínda máis difíciles loitaron por dereitos humanos fundamentais. Non esquece facer un aceno ao valor da cultura propia e ao proceso tamén violento que supón verse na obriga de abandonala (por medios violentos ao fin).

O libro está dispoñible na biblioteca pública.

A sensación aquela de mirarse ao espello e ver algo que nos caracteriza, incluso nos define, asumila con naturalidade, pero hai quen te mira e parécelle unha eiva, mais para ti é simplemente parte de quen es, sen maior importancia. Sabes que non es mellor ou máis importante que outras, só es ti.

Emporiso, se veñen a darche a turra con A ver cando arranxas iso, ou Tes que ir ao médico a que cho vexa, ou peor aínda... non tes dereitos fundamentais garantidos ou sofres discriminación social (nas relacións persoais, laborais, coa administración pública,...) debido a esa característica túa, entón complícase a cousa e comezas a mirarte ao espello doutro xeito, a pensar en como arranxar o "problema", a tapalo, a que non se vexa.

O libro son relatos curtos, moi breves algúns, case fragmentos de escenas, onde se intenta pór en valor a lingua que nos é propia. Un valor que vai máis alá do político ou incluso da industria cultural, alumando a idea de que a ferramenta que usamos para comunicarnos desenvolveuse durante xeracións para adaptarse e definir ás persoas e ao seu xeito de vivir. Dentro desa lingua está a esencia do pobo que a usa.

As sociedades cambian, e cambian de ferramentas que usan, que agora xa non lles valen ou cren que van mellor servidas con outras. Pero, tes certeza de que non vale? Non estarás perdendo algo de ti nese proceso?, algo valioso en si mesmo, parte de ti, unha herdanza que alguén coidou e deuche a responsabilidade de coidar, non para ti, se non para quen ha de vir. A responsabilidade é co futuro.

Non teño conceptualizada unha teoría nin elaborado un discurso que soltarche aquí, non temas, xa remato.

Algunha escena do libro ponche un sorriso na cara, outras son un trago acre de realidade. Non todos teñen que ver coa lingua que nos define (mescuchas Gadis?) mais todos apuntan á formación da identidade. Non, máis ben á definición da identidade, ao que nos define como persoas. A veces dun xeito alegórico en relación á natureza, outras atendendo ao amor por outras persoas.

Si, refírese ao idioma galego e a Galiza, pero non só.

O obxectivo deste libro é quitarlle o medo á xente a correr por camiños.

Motivación

O temor ao que non coñecemos semella ser un dos factores principais que fan que a xente non corra na natureza. A curiosidade non abonda para superalo, e este libro intenta darlle unha man e acompañar a quen o precise.

O libro publicouse en 2014 (hai dez anos) e algunhas das referencias e bibliografía poden parecer desactualizadas, pero o 99% do contido do libro é totalmente asimilible á época actual.

Dito isto, eu non fun quen de ler todos e cada un dos capítulos ao completo. Ao estar orientado, principalmente, a persoas que corren pero só o fan en asfalto/pista entón a min facíaseme repetitivo a veces e redundante, como se me estivesen contando algo que xa sabía. De feito así é despois de tantos anos correndo polo monte.

Quitarlle ferro

Trailrunning é correr por camiños. Non é ultrarunning, non é carreiras de montaña, é un concepto moito máis amplo (e inclusivo), onde entra todo aquelo que se fai fóra do asfalto e a pista. Si, podes estar correndo máis alá dun maratón; podes subir e baixar de altos cumios, pero tamén dar voltas a esos camiños de terra estreitos e revirados que hai no parque enfronte á túa casa. Ou na contorna da praia. Ou esos carreiros que soben aos muíños e que pasan por diante da porta.

Correr por camiños é correr. Empezas por camiños fáciles e transitables e vas complicando a cousa, se che presta. Non precisas equipamento especial (para comezar), nin adestrar desta ou aquela maneira, o principal é ter respeto polos lugares por onde pasas correndo, pola natureza, polos animais e as demais persoas. Personalmente serviume para lembrar certos conceptos, o que é relevante e accesorio, a que cousas hai que prestar atención en cada caso.

Tamén, neste eido, non me resultou relevante aprender a diferente sociabilidade que ten o oso grizzly do oso negro, ou como mitigar o mal de altura, ou correr con neve, ou no deserto,... o que non quita de que para ti o poida ser.

Algúns aspectos do libro están moi orientados a unha perspectiva norteamericana (USA), onde o trailrunning é algo así como o descubrimento da natureza, onde teñen en mente os grandes espazos públicos e parques (aquelo é moi grande de dios e están ben servidos neste aspecto), pero o libro apela directamente a desfrutar, a apreciar o camiño que temos ao lado da casa.

Hai interludios no libro onde aparecen comentarios ou reflexións de corredoras e corredores famosos que ilustran o concepto do cal estamos a ler nese capítulo. Tamén, ao final de cada capítulo, temos unha pequena recensión, a xeito de convite, para ir descubrir esos lugares tan bonitos onde perderse(!) correndo.

Corolario

Non nos sobra a ninguén prestar máis atención, escoitar e atender os sinais que nos envía o noso corpo, entender os diferentes signos da fatiga, cando preocuparse e cando non, normas básicas de seguridade para a nosa saúde, os diferentes tipos de adestramento e técnica que nos axudarán a ir correndo con maior seguridade e desfrutar máis. Pero prestar atención non significa perderse nun mar de dúbidas e non saír a correr relaxados porque nos parece todo moi complicado.

Pode que precises unhas endereitas para saber o tipo de material preciso para cada tipo de terreo, protexerte da meteoroloxía, que tipo de alimento levar,... é dicir, a intendencia e a loxística que pode traer o feito de ir correr pola natureza. Precisas planificar adestramentos? aquí tamén hai capítulos dedicados a iso, de forma xenérica para toda unha tempada así como específicos dependendo do aspecto da carreira que pretendas mellorar.

Non vou facer apoloxía de correr por camiños, ti verás. Pero non teñas medo, o trailrunning está na porta da casa.