Reseñas y comentarios

Welcome to my TEDtalk

I don't need nor have the motivation to read this book.

Aaah! que ben! Moi fan deste home. Ata hoxe, todo o que lin del paréceme marabilla.

Certo que levoume un mes ler as primeiras 100 páxinas, pero non é culpa del, a historia hai que mastigala e asentala. Comeza ao xeito en que escribe Murakami, que parece que non pasa nada, que todo é trivial. Non hai esas florituras, eses trucos efectistas que te fan seguir lendo. Aquí hai un fío (pun intended) que o conecta todo e acompañamos ao protagonista a darlle sentido ao sarillo do que forma parte.

Complícase a cousa porque, tamén recurrente nel, por veces temos os pés na realidade e outras na fantasía. Na vixia ou nos pesadelos?

A historia diría que é o de menos. Os protagonistas falan de como se sinten, da necesidade dalgún tipo de amor (cariño, afecto, confianza, apoio,… a forma de amor que elixas) e as dificultades particulares que afrontan e como xestiona cada un ao seu xeito toda esa ansia na súa cabeza. E a soidade, claro.

Foime fácil identificarme con algún personaxe. Con Gotanda, o famoso actor? con Ame, supertalentosa e cero empática? con Yuki, florecendo á vida? co poeta manco? XD Pode que un pouco con todos.

Unha idea-forza que flota sobre toda a novela é que O Capitalismo é un axente corruptor de primeira orde do altamente corruptible ser humano. Desde a calidade da música, un tema recurrente en Murakami, ata a (mala) alimentación, a moda,… Cambias Yoko Ono por Capitalismo e a Murakami parécelle ben.

Ben podería facer Christopher Nolan unha película desas que non hai dios que entenda nada pero que podes dicir «ai si rei, vin a peli» e podes facer algunha interpretación rara e quedar coma dios.

Non teño dúbidas con Murakami, lerei todo, cando sexa. Creo que entendo o que escribe. Mis dieses.

orixe da recensión: xmgz.eu

A partir de biografías, citas atribuídas e documentación histórica, o autor tece un relato cos personaxes que na primeira metade do século XX estableceron as bases teóricas das matemáticas e a física (de partículas) que propiciaron os avances tecnolóxicos da segunda metade do século.

O relato susténtase nos testemuños narrados en primeira persoa (excepto o protagonista principal), como se estivesemos vendo un documental onde os protagonistas contan a cámara a súa versión, sen ter un narrador que nos guíe. Falan dun xeito directo e cru, case como se sentisen alivio por poder falar finalmente, como sendo conscientes que todos os pecados prescribiron.

Uns falan dos outros e sobre si mesmos fiando unha historia de influencias positivas, que alimentan o talento de outras persoas co seu propio, e tamén negativas, con relacións tóxicas, de dominación, de abuso, traicións, etc. Así, a figura central da novela é John von Neumann, respetada e admirada por todas esas mentes privilexiadas, pero cunha personalidade conflitiva. Non só fixo aportacións teóricas fundamentais, se non que materializou no mundo real eses fundamentos teóricos. Máquinas que pensan

Algunha das súas concrecións foi terrible xa no seu momento e na novela lemos citas dos protagonistas sobre os dilemas éticos que suscitaba entre a comunidade científica, onde Neumann parecía non sufrir en absoluto ese debate interno.

Na segunda parte da novela temos unha crónica periodística marabillosa. Defínoa así, pero é un relato moi ben escrito sobre o que implica que unha máquina pense, o que sentimos os humanos cando unha máquina pensa mellor que un cerebro humano.

Esa experiencia téñena (tivérona) os grandes mestres do xadrez e do go, que se enfrontaron a máquinas cada vez máis «pensantes», non só con maior capacidade de cálculo, se non que tomaban decisións propias, «creativas», adaptándose. Máquinas descritas por persoas como Turing, Neumann e os seus contemporáneos.

Toda a novela é fascinante, pola intensidade e forza que teñen as protagonistas, pero a última crónica xunta nun relato o compendio do que Neumann foi quen de ver cincuenta anos antes e para o que estableceu a arquitectura que aínda se usa nas computadoras actuais a partir da súa formulación teórica. É a personalidade dos personaxes quen dota de forza á novela e te engancha.

Lectura totalmente recomendable¹.

Podes escoitar ou ler a Labatut nunha entrevista na NPR

¹ dispoñible en galiciale.gal (ebiblio.es)

👌 vin por aquí ⁂ a recomendación fai uns meses e pilleino en ebiblio, non lembraba exactamente as referencias nin o tipo de lectura que sería. Lin o primeiro capítulo e realmente foi interesante coñecer sobre a vida atormentada deste primeiro protagonista, as súas relacións académicas co mundo da física de partículas e matemáticas do primeiro terzo do s.XX. Sendo xudeu, alemán, e coas súas pantasma personais, a cousa non acabou ben. Non é spoiler, porque o libro comeza por ese tráxico final. Está escrito como se estivesemos seguindo un fluxo de pensamento, ou así o sentín, con intensidade e saltando de personaxe en personaxe fiados por Paul Ehrenfest en busca infructuosa da orde e racionalidade neste mundo.

Brutal tamén a cita a xeito de prólogo que abre o libro, sobre a «razón» e o seu duro xuizo.

A ver que me trae o segundo capítulo, se ten relación ou son reflexións illadas sobre un tema común a partir de experiencias vitais centradas nun personaxe.

unha señora experimenta a vida como autónoma ao abrir unha librería nunha pequena vila do rural costeiro de Inglaterra.

A vida pasa entre as envexas, os atrancos das malidicencias, os problemas económicos, a soidade, as pantasmas (reais e imaxinarias), o choque de personalidades, solidariedade e axuda por parte de quen non a esperas,… e tamén polas minucias propias do rural e o xeito de vida que conleva: moito traballo, moito aburrimento, moita falta de expectativas.

Non faltan notas de humor (británico?) ou sorna que che traen un sorriso á cara, pero deixoume algo frío, creo que debido a algún personaxe como o fulano que traballa na BBC (displicente e soberbio?), a rapariga que lle axuda na tenda (sen empatía?), quizá lle dá demasiado protagonismo á antagonista, ou polo menos eu creo que merecía mellor trato a rapariga (facela máis amigable, aínda que fose ao estilo do señor que mira por ela sen pretensións) que non a señora metementodo.

Pode resultarche entretida.

o título da reseña ven a conto do que sempre me pregunta Amazon despois de cada merca que lle fago e que NUNCA escribo unha recensión da experiencia.