Reseñas y comentarios

Rematei de dúas sentadas o último libro de Xabier Quiroga "Coa Man Esquerda" e só podo dicir que se tedes ocasión o leades. Conta a historia dun neno, dende a súa propia voz canda vello, que escribe o seu testamento vital. A novela ten un vocabulario riquísimo, como adoitan ter as de Xabier Quiroga. Vai descubrindo a trama aos poucos, con delicadeza; de xeito que non queres deixar a lectura ata que remate e, cando estás rematando, querías que non rematase.

Berta Dávila é unha magnífica escritora e seguro que a lectura deste libro non te vai deixar indiferente. Pode que te pareza que a autora está distante, pero os sentimentos van aflorar en ti coma nunha montaña rusa. Se a protagonista ten depresión, vas sentirte deprimida; se está leda, ti tamén o estarás. O libro toca moitos temas, que no noso club de lectura deron para un longo e animado debate. O tema central coido que é a maternidade, mais ao redor xorden outros moi interesantes como a depresión post parto, a violencia obstétrica, o aborto... En definitiva, unha lectura moi recomendable mais para ler en momentos de tranquilidade, pois por momentos pode resultar un pouco lúgubre.

Siempre recomendable Almudena Grandes y sus crónicas noveladas de nuestra historia reciente.

Después de ver la película, sentí curiosidad y leí el libro. Sin duda, ¡mucho mejor que la película! Una crónica de lo que suponía ser lesbiana en los Estados Unidos en los años sesenta.

Leído del tirón. Almudena nos transporta a la muy desconocida historia reciente desde la ficción, pero con rigor.
Después de haber leído "Ines y la alegría" me apetecía mucho seguir leyendo los episodios de una guerra interminable. Desde la mirada de un hijo de un guardia civil que vive en una casa cuartel de un pueblo de Jaen, nos cuenta la historia de la guerrilla antifranquista en la sierra andaluza y de sus enlaces.
Es un libro imprescindible para conocer nuestra historia a finales de los años 40 y entender el comportamiento de sus gentes, sobre todo de aquellas que vivían en sus carnes una guerra que todavía no había terminado.

Me sorprendió esta historia de amistad entre dos chicas entre la infancia y la pubertad contada sobre un trasfondo social y cultural de las Canarias.

Ledicia Costas é unha marabilla escribindo. As personaxes están incriblemente construídas. Especialmente entrañables resultan os nenos e a nena. Sobre todo Sebas, o protagonista. A avoa tamén fai unha personaxe moi especial. A súa construción psicolóxica é perfecta.
Os narradores son as propias personaxes protagonistas, que se van alternando en cada capítulo. Coido que ten que ser un traballo de escritura moi difícil fiar todo tan ben dende as distintas subxectividades, pero a Ledicia nótaselle o oficio.
Empezas a ler e non podes deixalo. O libro chama por ti. É moi entretido. Moi recomendable como lectura para xente nova.

O outro día o citou Pablo Iglesias en La Base. Resultaba un pouco extraño que citase un libro escrito por un ex-director do jornal El Mundo. Despois de lelo, non me estrañou porque David Jiménez --segundo o libro-- sempre tratou de comportarse como un informador e non como un mercenario da información nun xornal de dereitas.
Resulta curioso, para min apasionante, coñecer as reviravoltas dun xornal como El Mundo. Pero David Jiménez non só conta a súa propia visión desa aventura, senón que a contextualiza nun periodo político de grandes cambios en España. Dende o seu punto de vista --o do director dun xornal moi importante-- vai narrando a mecánica informativa, política e social das élites españolas.
Coido que debería ser de lectura obrigatoria nas facultades de xornalismo, mais tamén moi interesante para calquera persoa con desexos de coñecer como funciona o mundillo informativo en España.

Interesante reflexión sobre la locura y el machismo a través de un manicomio de París del siglo XIX. Sin embargo no me gustó el "desarreglo" que atribuyen a la protagonista. Para la autora, no era locura; pero para mí sí. ¿Será que que yo también soy un hombre imbuido en un patriarcado prejuicioso?