Perfil de usuario

Do you know what it's like to be Asperger's? Through this reading you can open the door to the concept. I cannot judge whether the portrait is good; in any case, it is still an introduction. But beware, it's a novel. Simple, but at the same time profound, it does not convey anger, but detects it and visualizes it through a rogue immersed in a world that neither understands nor understands it, but is used so that we can begin that understanding.

Boa parte da novela, na miña interpretación, necesita do recurso á historia recente de Galicia para poder ser desfrutada de xeito pleno. Unha trama multipersonal na que pouco a pouco ascenden a historia e as persoas clave á superficie sen quedar nunca totalmente relegados os sen nome. Longa para dar vasoirazos a destra e sinistra, mais sen cambiar a dirección principal dunha historia que nace como de intriga e remata mantendo a atención, pero non xa como intriga. De calquera xeito, ben.

Coido que hai algunha inconsistencia na historia, consoante coa falta dun último repaso na procura de pequenos erros que se teñen deslizado na tipografía. A historia, consistente e sólida, engancha dende o primeiro momento, facéndote partícipe do propio desenvolvemento.

Autobiografía non declarada como tal, novela feita de relatos conexos no tempo, lese con dozura mentres vai emerxendo a historia á que tenta chegar como fin do autor, matemático. Ás veces, parca en verbas, outras, ilustrativa sen pasarse, a amalgama rende unha obra leda, de ledicia vital, que vai a máis segundo se le.

Collido da BPM El Viejo Pancho, Esta novela curta e de doada lectura é unha fresca sorpresa ó tempo que un tratado de vida. En certo xeito, lembroume ó pequeno príncipe de St. Exupéry.

No había leído nada de Ernaux. Sentimiento de desconcierto, leeré más, me llega, me atrae, pero, gustarme?

Da historia á imaxinación, da lectura á comprensión e estima. Unha obra suave na que un argumento de base histórico é explicativo para a nosa cultura actual. Novela ambientada arredor da persecución cátara nos tempos da segunda voda de Fernando III. Ten unha trama sinxela e unha posta en escena rica en referencias que leva de xeito doado ata o remate, tendo sempre a Galicia e o galego como punto de contraste e aplicación de feitos.

Electriza pouco a pouco sen chegar a electrocutar. Non fala dos tempos da guerra, fala de xente que viviu nun tempo así. Que sobreviviu. E do mundo que quedou con esa supervivencia.

Querer decir algo nuevo de una escritora ya clásica no es fácil. Más aún cuando no es elogioso y en cierta forma, va contra corriente. Mas me he obligado a decir lo que siento. No me fue difícil terminarlo, pero no estoy seguro de comprenderlo en un texto donde te preguntas hasta que punto se puede comprender un libro. Y es que en parte, dejé escapar la riqueza de variedades interiores en una niebla que me permitió salir del mismo libro para poder seguir en él.

Somos desastrosos, pero son nuestros desastres. Las inperfecciones integradas hacen la vida lo más perfecta que puede llegar a ser. Cristina Peri coge como base algo por el estilo para crear una serie de relatos alrededor del sexo que en general son dulces, excepto uno, de afirmación final brutal. Diría que sexo y género con una cierta perspectiva femenina sin complejos de clasificación...

Libro sinxelo, sen pretensións nin en narrativa, estrutura, linguaxe... mais dun conxunto salientable, da atracción mantida todo o seu desenvolvemento ó entorno psicolóxico descrito. Parece xuvenil, mais coido que non ten unha idade de referencia. Máis curto do que parece pola combinación do tamaño de páxina e de letra, pide unha segunda parte que a bo seguro xa non sería o mesmo.

Cualificarío de 'libriño' pola suavidade do seu desenvolvemento. Un diminutivo que case (pero non) podería abranguer tamén a súa lonxitude. Mais se me fixo en como me foi cautivando a súa suavidade acompañada da viaxe a unha especie de meta universo-libro doado de representar mentalmente e que se extende á realidade fóra do papel que serviu de vehículo, entón, é un libro que non admite máis diminutivos que os que acompañan ós xeitos cariñosos, tecido a nivel historia ou de significado e lingua, candidato unha vida lonxeva entre os seus compañeiros de calquera época.

Rebosa polas costuras de cada capítulo de xeito que queda estrado o contido na cabeza e a atención nas posibilidades. Estrutura chamativa, mistura de realidades que encaixan e non, sistemas diferentes en diferentes seccións, o libro chama a atención. Non é do meu gusto, máis teño que recoñecerlle que noutra etapa da miña vida podería terme gustado. Moito. As contradicións que ten? Como a vida mesma!

Algo desconcertante, cnetra y descentra al tiempo. Centra en determinadas característics de la historia y propuestas de posible futuro. Descentra interiormente porque descoloca algunas ideas íntimas y hace replantear las grandes preguntas del ser. De lectura agradable y bien conexionada.

Va condensándose poco a poco en una única novela, después de parecer varias, romántica, simpementre narrativa o incluso, erótica, según el momento. Se construye desde la raíz llegando a envolver la nada como una flor y como tal, desprendiendo como polen cara al futuro. Javier Marías asoma virtuosismo sintiendo buen hacer en la lectura. Leída sin trabajo lector más que el justo de mantenimiento de la tensión narrativa, debo agradecer a mi librero favorito la indicación de su lectura.