Sterntagebücher

Лёгкая і з большага прыемная для чытаньня кніга. Месцамі сапраўды смешна. Дадатак 1996 года напрыканцы кнігі вельмі адрозны, адчуваецца, што напісаны ён ужо зусім іншым Лемам, без неверагоднай лёгкасьці асноўнага тэксту 60-х гадоў. Але ён ня надта вялікі, каб сапсаваць уражаньні ад кнігі.

Some stories felt like the black mirror museum episode, some are a bit boring. (And Ijon can be annoying. He gets angry quickly.) I read it in German, maybe some chapters are funnier in Polish?